Nazywamy Ją Królową, po królewsku czcimy, w tylu wizerunkach Ją podziwiamy, do Niej pielgrzymujemy, przed Jej obliczem klękamy i wznosimy do Niej ręce w błaganiach, ozdabiamy drogocennymi wotami i przynosimy kwiaty. A jednak dzisiejsza Ewangelia, ukazująca Maryję stojącą pod krzyżem na Golgocie, każe nam postawić sobie pytanie: na ile ja sam, mój dom, rodzina, parafia, wspólnota, nasz naród wzięliśmy Ją do siebie? Bo tam, pod tym krzyżem, jest Ona obecna z całym osobistym zaangażowaniem w zbawcze dzieło Syna. Ona jest tam obecna z całym bagażem 33 lat u Jego boku: od Nazaretu, przez Betlejem, Egipt, Kanę Galilejską, aż po Golgotę i grób wykuty w skale. A później jeszcze, aż po początek Kościoła, w Wieczerniku. Stoi pod krzyżem z duszą, którą przenika miecz niewyobrażalnej boleści i z sercem, w którym rozważa, po ludzku, niezrozumiałe sprawy Boże. Stoi pod krzyżem, podobna do apokaliptycznej Niewiasty, której zagraża Smok ognisty. Stoi odważnie, wierna raz wypowiedzianemu "fiat” i pełna wiary. Kiedy ludzie stają na Golgocie swojego życia, jedni przeklinają, inni błagają o umocnienie w wierze, aby pozostać wiernymi do końca; jeszcze inni tracą nadzieję. Ale w każdej próbie czasu, Ona zwraca się do nas i mówi: - Nie lękajcie się, kiedy nadejdzie czas wielkiej próby wierności mojemu Synowi, Jego Kościołowi, świętym zasadom życia! Nie lękajcie się! Jestem z wami pod krzyżem! - Nie lękajcie się, kiedy widzicie ogrom zła w świecie i kiedy wydaje się wam, że jest ono silniejsze od dobra; kiedy tyrani zdają się triumfować! Nie lękajcie się! Jestem z wami pod krzyżem! - Nie lękajcie się, kiedy ciemności zdają się mocniejsze niż światło! Nie lękajcie się! Jestem z wami pod krzyżem!
- Nie lękajcie się, bo Pan i Bóg jest z wami!