Dzisiejsze wspomnienie Wszystkich Wiernych Zmarłych wypełnia cisza zadumy nad grobami tych, co już przekroczyli próg życia i śmierci, doczesności i wieczności, tego, co namacalne i tego, co dla nas jeszcze niewyobrażalne. Wielu staje w tym miejscu jeszcze z sercami rozdartymi jak zasłona w jerozolimskiej świątyni, które, z powodu bólu, wypełnione są mrokiem, i w których słońce się zaćmiło. Stają tutaj i ci, którzy są przestraszeni jak niewiasty przy Chrystusowym grobie, z twarzami pochylonymi ku ziemi. W tym dniu jednakże nasze myśli powinna nie tylko wypełniać refleksja o życiu doczesnym, o śmierci i wieczności tych, co umarli, ale także i o moim czasie, który jeszcze jest mi dany na ziemi i tej wieczności, która przede mną. To właśnie na cmentarzach, nad grobami każdy z nas powinien odczuć twórczy niepokój o samego siebie, bo przecież to, co już jest udziałem wspominanych zmarłych, będzie także nieodwołalnie również i moim, i naszym. Moje doczesne szczątki też pewnego konkretnego dnia spoczną w grobie, ale ten niepokój powinien dotyczyć przede wszystkim mojej duszy – nieśmiertelnej duszy, którą Bóg wezwie przed swoje oblicze. Za Hiobem i ja mogę powtórzyć: „To właśnie ja Go zobaczę” właśnie wtedy, kiedy tu na ziemi, po mnie pozostanie tylko wspomnienie, smutek i grób. Dla człowieka wierzącego ten niepokój nie może oznaczać paraliżującego, panicznego strachu, ale powinien być twórczy właśnie przez pogłębianie pragnienia aby „w krainie życia ujrzeć dobroć Boga” i pogłębianie świadomości iż to wymaga mojego zaangażowania w ofiarowane mi przez Chrystusa zbawienie. Zapalając znicze, lampki i świece na grobach zmarłych, których wspominamy, niech będzie to wyraz naszej miłości i przywiązania, ale również odważny znak wiary w to, że moje życie spalać się powinny dla Boga i ludzi. Stojąc przy grobach, niech serca wypełnia przekonanie, że oto teraz również każdego z nas dotyka czasu zbawienia i nie jesteśmy sami na drodze z doczesności do wieczności. Idzie z nami Chrystus. Obym tylko ja chciał iść z Nim, bo „jak w Adamie wszyscy umierają, tak też w Chrystusie wszyscy będą ożywieni, lecz każdy według własnej kolejności. Chrystus jako pierwszy, potem ci, co należą do Chrystusa, w czasie Jego przyjścia”.